visum regelen en dansen in een video clip

Zo ik heb eindelijk mijn visum kunnen regelen. Het was een heleboel gedoe, wat ik eigenlijk al een beetje had verwacht, maar ik baalde er toch flink van. Ten eerste moesten we helemaal naar de hoofdstad Yaounde, wat 6 uur reizen hiervandaan is. We gingen donderdag richting Yaounde, zodat ik vrijdag mijn visum kon regelen. Willeke ging met me mee, wat heel fijn was, want ik spreek eigenlijk geen woord frans. S ochtends bracht een taxi ons naar het immigratie kantoor, wat het verkeerde immigratie kantoor bleek te zijn. Toen we na een tijdje zoeken eindelijk het goede immigratie kantoor hadden gevonden, een enorm statig gebouw van de nationale veiligheid, moesten we ons paspoort inleveren (wat raar was, want ik had toch echt mijn paspoort nodig voor een nieuw visum) om naar binnen te mogen. Na even overleggen mocht ik toch mijn paspoort meenemen. Bij een balie, waar de vrouw geen woord Engels sprak (Het is geen Franstalig land, het is een tweetalig land ??), zei ze dat ik me gegevens achter moest laten bij een balie in een ander gebouw en dat ik dan dinsdag terug moest komen om mijn visum op te halen. Enorm balen, want ik had eigenlijk gehoopt om het die vrijdag allemaal te kunnen regelen. Bij die andere balie, waren een aantal mannen die allemaal erg graag ons telefoonnummer wilde hebben, ik dacht deze keer, laten we er gebruik van maken, we gaven ons telefoonnummer en zeiden dat we het heel erg fijn zouden vinden als het visum vandaag klaar zou zijn. Ze gingen kijken wat ze voor ons konden doen. Ondertussen gingen wij ergens zwemmen (het is zo langzamerhand erg warm aan het worden). Op een gegeven moment werd ik gebeld dat ik wat formulieren nodig had, ik snapte het niet goed en besloot weer naar het kantoor te gaan. (ik moest weer mijn paspoort inleveren, dus moest weer uitleggen dat ik wederom echt mijn paspoort nodig had voor een visum). Ik had formulieren nodig dat de organisatie (het ziekenhuis) echt bestond en ik had een bewijs nodig dat ze belasting betaalde. Ik heel veel telefoontjes plegen met de administrator van het ziekenhuis, maar aangezien de verbinding erg slecht is in banga kreeg ik hem niet te pakken. Eindelijk heb ik een arts in Yaounde te pakken gekregen die de formulieren had en die ze zou opsturen naar de immigratie dienst. Toen het bij die balie allemaal geregeld was en ik eigenlijk alleen nog maar moest betalen (ik vroeg me wel af hoeveel ik moest betalen voor deze spoedregeling) en een stempel nodig had. Was de balie voor de stempels al dicht en kon ik niets anders dan in ieder geval wachten tot maandag. Gelukkig bleek willeke ook de zaterdag in Yaounde, zodat ik alleen de zondag alleen was. We zouden zondag avond Nienke ophalen van het vliegveld, dus vond het erg jammer dat ik daar niet bij was. maargoed. Maandag ochtend stond ik weer bij de immigratie dienst. Ik kreeg een heel verhaal in het Frans waar ik geen reed van snapte, ik bleef maar even wachten. Na een uur wachten, en heel vaak het franse verhaal aangehoord te hebben, waar ik nog steeds niks van snapte, hielp een meneer me, die zij dat ik ergens een verwijsnummer moest halen. Dat gedaan te hebben kreeg ik weer een aantal zinnen in het Frans, dat ik morgen maar terug moest komen. Na wat gezeur en geklaag kregen ze toch een beetje medelijden met me en hebben ze het toch nog allemaal die maandag voor mij geregeld. Volgende keer denk ik toch nog even drie keer na voordat ik langer blijf in het land, dan dat wettelijk eigenlijk mag. Veel te veel gedoe dit.

Eindelijk weer in Banga aangekomen. Nienke was ondertussen ook aangekomen, wat ook wel erg gezellig is. We zijn nog steeds niet zo heel veel aan het doen, maar ik heb weer wat interviews gehouden in Kumba, we hebben de courage sisters bezocht, wat een groep vrouwen is, die een keer per week bij elkaar komen en elkaar vooral financieel steunen. Bleek een hele leuke groep vrouwen die allemaal heel veel wilde weten over hiv en het gebruik van een condoom. Ik ben ook nog wel van plan sommige van hun te gaan interviewen. Ook zijn we vandaag naar de zustersschool gegaan, die echt bar weinig wisten over hiv en aids, ik schrok daar echt van, dus we zijn ook nog wel van plan daar een lesje te geven. Verder vind ik het eigenlijk ook allemaal wel prima, ik heb nu al bijna 20 korte interview gehouden en we vermaken ons wel verder.
Ondertussen heeft Willeke wel een oogontsteking opgelopen, die iedereen hier overigens kent en apollo noemt. Ogen worden heel erg rood en het doet erg veel pijn. Twee dagen daarna had ik daar ook last van. 5 dagen rond gelopen als een zombie, waar eigenlijk al het licht al te veel is. Gelukkig is het nu over.

Ook zijn we uitgenodigd om in de muziek video van raymond de accountant te spelen. Ze zijn hier allemaal heel erg muziekaal en doen iets met muziek er eigenlijk altijd wel naast. Henry was er natuurlijk ook bij. We gingen naar een club in Buea waar we een (verschikkelijk) t shirt aankregen. We moesten met ze allen op een bank zitten. Er waren ook nog een aantal kameroense danseressen, maar wij waren de gene die naast de hoofdpersoon in het midden moesten zitten. Ik had wel duizend keer uitgelegd dat ik helemaal niet kon dansen en had overigens ook nog steeds een zombie oog, maar dat maakt hem helemaal niet uit, we moesten maar gewoon op de muziek bewegen, al is dat voor mij toch wat minder zelfsprekend dat voor de meeste mensen hier. De muziek begon en we waren een beetje aan het drinken, als raymond op stond moesten wij ook op staan en dansen. In een belachelijk t shirt, met een lelijk rood oog, konden we ons bijna niet inhouden van het lachen. Na een tijdje werden we ook nog naar voren gehaald om daar voor te gaan dansen, ik hield het niet meer. Gelukkig kan Willeke een beetje goed dansen dus moesten Nienke en Ik al snel weer naar achter. Ondertussen werden we ook nog versierd door de baas van de club en de manager van Raymond. In ieder geval iets wat je niet snel vergeet. We zijn heel erg benieuwd naar het resultaat.

Aankomende zaterdag gaan we naar Limbe met Anna en Sama (dochter van Emilia en een klasgenootje die hier ook woont en vaak bij ons te vinden is). We nemen ze mee naar de dierentuin en gaan daarna zwemmen in de zee. Waar ik ook wel heel veel zin in heb, en wat ze vast heel erg leuk vinden. Verder is het al bijna voorbij. In twee weken is het al wereld aids dag, waar we de laatste dingen voor aan het regelen zijn. Daarna wil ik nog heel graag de berg beklimmen die we vanuit het ziekenhuis kunnen zien, en gaan we onze laatste dagen naar het strand in Kribi.